;

"Het valt allemaal mee, als ik zo rond kijk ben ik niet te zwaar." Maar de weegschaal liegt niet: 102,5 kg gaf de weegschaal aan. Twee jaar niets doen betaald zich uit. Wat nu? De keuze viel op hardlopen om er iets aan te doen. Nadat ik enkele kilo's kwijt was, kreeg ik er verdorie nog plezier in ook..... In deze weblog verhaal ik regelmatig over mijn avonturen op loopschoenen. Daarnaast biedt deze weblog mij ook de mogelijkheid om enkele annekdotes over mijn opgroeiende kidz vast te leggen.



Een klein smetje..

Eindelijk weer een wedstrijdje kunnen lopen, en wel in Boxmeer. Hier vond gelijk met de jaarlijkse Maasheggenloop HM ook eenb 10km plaats. Nog niet echt wakker en uitgeslapen gingen we even voor half 10 met de hele familie op weg. Vooraf via het internet de weg bepaald. Niet dat ik Boxmeer niet weet te liggen, maar ik had zo'n vermoeden dat er een behoorlijk verschil tussen de snelste en kortse weg zou zijn. Inderdaad. De snelste weg was > 80 km en duurde 50 minuten. De korste weg was 43 km en duurde 70 minuten. Aangezien ik voor een wedstrijd altijd op tijd aanwezig wil zijn hebben we gekozen voor de snelste weg (A50 naar Oss, dan naar Nijmegen en vervolgens weer terug naar Boxmeer via de A73).

Ruim op tijd arriveerde we in Boxmeer. "Ik denk niet dat ik hier bekende ga tegenkomen.." zei ik tegen Carla. Vervolgens zag ik eerst Wilfred van Mill (ex PSV) zich inschrijven en de volgende die ik tegenkwam was Roadrunner. Hij werd overigens knap tweede in de wedstrijd over 10km. Toen ik vervolgens buiten Ad van der Heijden (loopgroep Fortuna) tegen kwam, werd maar weer eens bevestigd dat incognito lopen in Brabant onmogelijk is.
Tijdens het inlopen was ik niet vooruit te branden. Het zweet kwam al snel te voorschijn en voelde dik aan. Meestal geen goed teken. De start was in een smalle winkelstraat en verliep niet al te snel. Na 500m lukte het pas om in een lekker tempo te lopen. De grootste verrassing van die dag kwam voor mij iets na het 1km punt. Daar werden we gedwongen een scherpe bocht naar links te nemen en stapte we op een onverhard, nat en glibberig zandpaadje. Balen, zeker omdat het pad zo'n 1200 meter van het parkoers in beslag nam. Ik dacht er serieus over om in de remmen te knijpen en er een rustige loop van te maken. Tijdens het inhalen ging ik nog bijna op mijn bek, dus dat heb ik toen maar even gelaten. Op het 5km punt (van het HM parkoers) moesten we omdraaien en dezelfde weg terug. Hier kreeg ik het even moeilijk ivm de wind. Niet dat er echt veel wind stond, maar iedereen kent dat gevoel wel als je op de fiets zit en hard moet werken om vooruit te komen en de bomen om je heen niet bewegen. Zo'n wind dus. Omdat ik helemaal alleen liep (vanaf 3km tot aan de finish) had ik er last van een dipje. Helaas werd er bij de drankposten alleen water geschonken en geen cup-a-soup, anders was de dip snel voorbij geweest. Vervolgens doemde in de verte het vermadelijde zandpad weer op, en de dip begon zich weer terug op te dringen. Als een flinke vent heb ik toen die horde van 1200 m zonder te zeuren maar genomen (ik moets toch die kant op voor de auto) en ben ik uiteindelijk gefinished in een bruto tijd van 40:46. Niet slecht voor een amateurtje. Toen ik vervolgens op de website zag dat de organisatie een tijd van 41:17 aan mij toegekend had, was ik niet echt blij. Een klein smetje op de organisatie:-).

Vrijdagavond aan tafel speelde Robin met zijn leven. Hij vroeg aan zijn moeder: "Weet jij wat écht vet is?". "Wat dan?", vroeg zijn argeloze moeder. "Jouw lichaam!", was het gevatte antwoord.

posted by Peerke @ 7:11 PM,

1 Comments:

At 10:59 PM, Anonymous Anonymous said...

zelf heb ik de kortste route genomen en was er in 45 minuten, via allerlei binnenweggetjes. Over de uitslagen ben ik het ook niet eens, er klopt GEEN BAL van. hou dus ook mijn eigen geklokte tijd aan.
Robin durft idd veel te zeggen, maar als hij wilt weten wat echt vet is moet ie maar eens in m'n frietpan kijken :)

 

Post a Comment

<< Home