;

"Het valt allemaal mee, als ik zo rond kijk ben ik niet te zwaar." Maar de weegschaal liegt niet: 102,5 kg gaf de weegschaal aan. Twee jaar niets doen betaald zich uit. Wat nu? De keuze viel op hardlopen om er iets aan te doen. Nadat ik enkele kilo's kwijt was, kreeg ik er verdorie nog plezier in ook..... In deze weblog verhaal ik regelmatig over mijn avonturen op loopschoenen. Daarnaast biedt deze weblog mij ook de mogelijkheid om enkele annekdotes over mijn opgroeiende kidz vast te leggen.



The day after

Saturday, November 18, 2006

Donderdagavond liep ik nog als een "hinde" over de baan. Omdat ik uit voorzorg maar een halve training afgewerkt heb (4 series 500-300), lag het tempo voor mijn doen behoorlijk hoog. Nu, op zaterdagochtend, schuifel ik door het huis. Het gaat overigens al weer veel beter dan gisteren, maar het verschil is toch opmerkelijk.


Gevonden: HM Valkenswaard, nr 102 (Foto: Martien van de Moosdijk)


Vrijdagochtend al vroeg richting ziekenhuis. Na een kort intake gesprek met de chirurg kon ik meteen op de operatie tafel. De ingreep, vasectomie, stelt op zich niets voor. Ik maakte me meer zorgen over de spuitjes. Het eerste probleem was echter dat ik een dikke huid heb, speciaal getraind voor op het werk, en de arts gaf al meteen aan dat het hierdoor wel wat langer zou gaan duren. Het tweede probleem was dat de operatie uitgevoerd werd door drie vrouwen. Je krijgt het vanzelf best warm als er drie vrouwen zich uitgebreid over je ontfermen. Het derde probleem heeft me de meeste problemen opgeleverd. Ik had een buikgriep onder de leden (was 's-nachts opgekomen) en die heeft me de rest van de dag behoorlijk parten gespeeld.
Nadat alles ontsmet en ingestreken was, werd ik van top tot teen bedekt met een groene verpakking. Al snel moest men de helft weer weghalen want ik begon te stevig te zweten. Even was men zelfs bang dat ik bewusteloos zou raken, dus werd een verpleegster opgeofferd op mij te verkoelen met een koud kompres. De chirurg had aangegeven dat ik wel "aanraking" zou mogen voelen maar geen scherpe pijn. Toen het mes erin gezet werd voelde ik wel degelijk een scherpe pijn. Dit werd snel verholpen met een extra dosis verdovende middelen. Na een klein kwartier kwam de melding dat technisch gezien de linker kant klaar was. "OK," zei ik, "aangezien ik toch links ben is kunnen we stoppen". Maar de dames dachten er anders over.

Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me erg ziek. De buikgriep diende zich in alle hevigheid aan. Staan ging niet, liggen deed pijn dus het was moeilijk om te rusten cq te ontspannen.

Helaas mag ik twee weken niet sporten, dat vind ik nog het ergste. Misschien kunnen in de tussentijd alle blessures genezen. Ben benieuwd.

posted by Peerke @ 11:20 AM,

1 Comments:

At 12:51 PM, Anonymous Anonymous said...

erg lullig voor je......die 3 verpleegsters......

 

Post a Comment

<< Home