;

"Het valt allemaal mee, als ik zo rond kijk ben ik niet te zwaar." Maar de weegschaal liegt niet: 102,5 kg gaf de weegschaal aan. Twee jaar niets doen betaald zich uit. Wat nu? De keuze viel op hardlopen om er iets aan te doen. Nadat ik enkele kilo's kwijt was, kreeg ik er verdorie nog plezier in ook..... In deze weblog verhaal ik regelmatig over mijn avonturen op loopschoenen. Daarnaast biedt deze weblog mij ook de mogelijkheid om enkele annekdotes over mijn opgroeiende kidz vast te leggen.



Vergane glorie

Monday, November 06, 2006

Waarschijnlijk ben ik dinsdag, nadat ik met vleugels gelopen had, tijdens de landing weer hard op de grond terecht gekomen. Op woensdag kon ik mijn linkerbeen niet meer strekken van de pijn. Wandelen kostte heel veel moeite. Donderdag ging het nog steeds niet beter, maar gek genoeg had ik er bij een loop (lees "ren") beweging minder last van. Omdat ik had afgesproken mijn hamstring te laten masseren ben ik toch naar de baantraining geweest. Heel rustig ingelopen, grond- en loopoefeningen gedaan en vervolgens een sessie 500-400-300 meegedaan. De "steigerungen" heb ik bewust laten schieten. Snel douchen en de massage tafel op.
Zaterdag geen training ivm een reisje naar Duinrel, maar daarover zo meteen meer, en op zondag een zeer rustige duurloop.

Een aantal weken geleden stond "Cocky" ineens aan de deur. Zij is samen met haar man korte tijd geleden in de wijk komen wonen, na een levenlang op een binnenvaart schip gewerkt te hebben. Cocky had een brief van de postcode loterij bij zich, waarin ze werd uitgenodigd om gezellig een dagje naar Duinrel te gaan. Omdat ze hier zelf geen zin in had, is meer iets voor kinderen, vroeg ze of wij interesse hadden.

Zaterdag 4 november was het zover. Al vroeg (08:15 uur) de auto in op weg naar Wassenaar. Het park ging om 10:00 uur open en het was gelukkig nog niet zo druk. Snel een aantal attracties afgelopen, zoals daar waren: monorail met zwaar lopende fietsmandjes, reuzerad zonder uitzicht (te weinig reus), achtbaan en een zeer korte langzame roddelbaan. De rit omhoog ging sneller als omlaag. Bjorn mocht niet in de roddelbaan, omdat hij te klein was. Huilend stond hij toe te kijken. De roddelbaan is echt iets voor Robin en Bjorn. In Oostenrijk gaan we ieder jaar meerdere keren per roddelbaan naar beneden. Tijdens die afdalingen worden erg hoge snelheden bereikt, en het kan zowel Robin als Bjorn niet hard genoeg gaan. Maar nu, in een roddelbaan van niks, mag hij niet mee.

Echt onder de indruk waren Carla en ik niet van het park. Dan maar naar het zwembad. Het veel besproken en bejubelde tiki bad. Eenmaal binnen bleek het wel mee te vallen. Het zwembad stelde zelf niet zo veel voor, je kunt er bijvoorbeeld niet zwemmen: het is er te ondiep en de bak staat helemaal vol met mensen. Maar de glijbanen zijn wel geweldig. Omdat je maximaal 2 uur mag zwemmen had ik niet de tijd om alle banen uit te proberen dus heb ik me beperkt tot de "turbo" glijbanen. Nou, turbo is inderdaad de juiste benaming: ze gaan erg hard. Voor je er erg in hebt lig je alweer beneden in het water te spartelen. Carla had het al na een uur bekeken en dus moesten wij mee. Inmiddels was het al erg druk geworden en moesten er kleine oorlogjes gevoerd worden om een hokje te bemachtigen. Buiten stond inmiddels een rij van 40 meter met allemaal mensen die graag de ervaring om "als haringen in ton" te staan wilden meemaken.
Om 15:00 zijn we weer naar huis getogen. Gelukkig hadden de kinderen zich wel vermaakt, en daar gaat het om.

posted by Peerke @ 9:15 AM,

2 Comments:

At 6:03 PM, Anonymous Anonymous said...

Peter

Volgens mij zit het bij jou ook niet in de hamstring,het lijkt heel veel op de klachten die ik ook heb.Maak eens een afspraak bij Ingeborg de Hond van Beweging en therapie Jasonlaan 3.Niet gewonnen niet geronnen

 
At 10:22 PM, Anonymous Anonymous said...

mijn idee Henk. ik had via de link het verhaal van Henk gelezen en moest dus ook direct aan jouw hamstring blessure denken

 

Post a Comment

<< Home