Nieuwjaarswens
Sunday, December 31, 2006
Langs deze weg wil ik graag een ieder de beste wensen voor 2007 overbrengen. Dat het voor jullie allemaal een fantastisch jaar mag worden, waarin je je wensen (en voornemens!) zult realiseren.
Voor mezelf hoop ik weer plezier in mijn werk te krijgen en dat 2007 eindelijk eens een blessure vrij jaar mag wezen.
posted by Peerke @ 10:22 AM,
,
Het zwaardere werk
Thursday, December 28, 2006
Deze week eindelijk iets zwaarder kunnen trainen. Op zondag een duurloop van 16km, op tweede kerstdag een bostraining bij Joe Mann en vandaag een duurloop van 24km. De bostraining was heavy, maar lekker. Na al die maaltijden met veel en lekker vlees was mijn BSE gehalte flink gestegen. Tijd om er eens lekker tegen aan te gaan. Geen heuveltje werd ongemoeid gelaten. Na 1:45 uur was ik dan ook totaal op en leeg. Met mijn laatste krachten richting het paviljoen gesukkeld om daar een te genieten van een kopje thee. Dat was overigens niet mogelijk geweest zonder een financiele bijdrage van Anita: ik had namelijk mijn geld vergeten.
Vandaag een heerlijke duurloop vanuit Boukoul. Na een stukje verharde weg door de velden (5 km) bereikte ik de Duitse grens. Via een schitterend natuurgebied langs de oever het riviertje de Swalm richting Brüggen. Na een dik uur (1:07, 14 km) had ik mooie stadje bereikt. Helaas geen tijd voor inkopen, want ik moest weer terug naar Nederland. Lekker gelopen in ieder geval.
Verder vooral genieten van de vrije tijd en veel tijd doorbrengen met de boyz. Carla moet namelijk werken, en nu mag ik dus huisvader spelen. Is eigenlijk best wel leuk. Erg jammer dat het zo'n bewolkt weer is, fotograferen is nu niet echt mogelijk. Zal volgende week als ik moet werken wel weer onbewolkt met een stralend blauwe lucht zijn......
posted by Peerke @ 8:06 PM,
,
Herdertjes optocht
Friday, December 22, 2006
Overdag had ik lang getwijfeld, maar uiteindelijk ben ik toch gaan trainen op de baan. Gelukkig maar, want dat maakte meteen duidelijk dat de hamstring nog steeds een probleem is. Het ging op zich wel lekker, maar een echte versnelling zat er niet in. Op het programma stond:
- 6 * 300m, in totaal 3 series;
Ik heb redelijk eenvoudig 15 keer een 300m gelopen. De laatste drie heb ik bewust laten schieten.
Tijdens het uitlopen kwam het gesprek toevallig op Egmond. Ik gaf aan dat ik erg twijfelde over deelname en mijn startnummer ter beschikking wilde stellen. Arno wist wel iemand die graag wilde meedoen, maar helaas geen nummer meer had kunnen bemachtigen. Misschien kunnen we zo twee vliegen in een klap slaan. Egmond is namelijk te zwaar om met een sluimerende blessure te lopen. Jammer, maar het is niet anders. Dan maar in Best weer een wedstrijdje lopen.
Toen ik thuis kwam stond Robin met een handbal tegen de garage muur te gooien. Zijn schot liep de laatste weken niet lekker, en ik had hem aangeraden om thuis eens te oefenen. "Dat gaat niet Pap, dan gooi ik over de garage", antwoorde hij. "Onzin, het is gewoon een kwestie van techniek en beheersing om de bal op de juiste plaats te gooien", antwoorde ik. Omdat ik blij was dat hij naar mij geluisterd had, ging ik naar buiten om mee te doen. "Kijk", zei ik. "Arm hoog, elleboog hoog en gooien..." En ja hoor, mijn eerste worp ging met een fiere boog over de garage heen, precies zoals dat joch voorspeld had. Met buikpijn van het lachen ging hij de bal halen. Ach, je hoeft als vader niet overal perfect in te zijn.
's-Avonds was er op school een herdertjes optocht. De kinderen uit de lagere klassen liepen per klas door de wijk en werden op verschillende plaatsen (staties) getracteerd op een toneelspel door de kinderen uit groep 7 en 8. Iedere tien minuten vertrok er een groep, om zo te voorkomen dat er opstoppingen kwamen.
De hele route werd sfeervol verlicht door waxine lichtjes die in een glazen potje waren geplaatst om zo te voorkomen dat ze door de wind uitgeblazen werden. Alles verliep voorspoedig, totdat opeens de optocht stokte. Het bleek dat een van de herdertjes, met een handlanger, alle kaarsjes uitgeblazen had. Het signalement van het herdertje kwam sterk overeen met iemand die ik goed ken: klein, vol met streken, witte stekeltjes...... kortom: Bjorn.
Bij statie 5 kwam het inmiddels gestrafte herdertje een bekende tegen: zijn grote broer Robin. Robin speelde een koopman die zijn waren op de markt moest aanprijzen. Na afloop klapte alle kindjes erg hard en riep Bjorn: "Goed gedaan Robin, vind ik.....".
posted by Peerke @ 9:15 AM,
,
Het eerste puntje.....
Monday, December 18, 2006
Na een fikse behandeling op zaterdagochtend heb ik me op zondagochtend aan een duurloop van 16km gewaagd. Ik had al eerder besloten om geen wedstrijd te gaan lopen in Heeze, en achteraf gezien was dat een juiste beslissing. In een heel rustig LSD (long slow distance) tempo ben ik gestart en met moeite lukte me het om in de laatste kilometers het tempo iets omhoog te krikken. Mijn rug voelde wel iets losser aan, maar het was nog niet om naar huis over te schrijven. Als ik zo blijf tobben ga ik niet beginnen aan Egmond. Dus als iemand een startnummer wil overnemen.....
Het werken in de DOKA viel me achteraf wel mee. Het is flink doorwerken, maar als de foto's aardig zijn (in ieder geval scherp) dan is de beloning bevredigend. Op het eind van de dag had ik een aantal leuke zwart/wit foto's als aandenken.
En dan het hoogtepunt van dit weekend: Olympia C1 - PSV c1 11:11.
Het eerste puntje is binnen. De jongens hebben geknokt voor wat ze waard waren, en een zeer verdiend puntje uit het vuur gesleept. Bij handbal loopt de leeftijd van de C-jeugdspelers van 10 tot en met 12 jaar. Dit is een groot verschil, met name op fysiek gebied. Het overgrote deel van het team van Robin bestaat uit 10-jarigen (inclusief Robin). Iedere wedstrijd leggen ze het met name op het fysieke vlak (schotkracht) af. Ze creëeren wel kansen, maar daar waar zij niet verder komen dan een zacht schot recht op de keeper af, vuurt de tegenstander echte kanonskogels af richting hun doel. Twee weken terug werd er nog met 8-18 verloren van deze tegenstander. Maar niet gisteren. Met een vastberadenheid die je maar zelden ziet werd er gespeeld. Zelfs een vroege achterstand bracht de jongens niet aan het wankelen. Een zeer gedisciplineerde speelwijze en een goede verdediging legde de basis voor dit succes. En omdat het geluk in de aanval nu eens een keer meezat, werd een sterke wedstrijd beloond met één punt. Na afloop waren zowel de spelers als de in grote getalen aanwezige ouders op de tribune uitgeput.
Zoals bij de meeste tegenstanders speelde ook in dit team een jongen mee die qua lengte en kracht 2 koppen boven de rest uitstak (8 doelpunten). Na afloop merkte ik dat hij bijna net zo groot als ik was (1.86m), alleen hij kan harder gooien. Waarschijnlijk is dit een dispensatie speler.......
Omdat ik door mijn duurloopje te laat was om met de auto mee te reizen, was ik met de "snorfiets" naar Son gereisd. Op de terug weg Bjorn voorop meegenomen. Het joch vond het prachtig, zeker toen hij de gashendel mocht bedienen. Enig nadeel, zijn grote smile zal hem vandaag wel keelpijn opleveren want het was wel wat frisjes.
posted by Peerke @ 12:34 PM,
,
Geen Sylvesterloop
Friday, December 15, 2006
De training van gisteren verliep redelijk. Eindelijk na 4 weken weer eens op de baan. Met de grondoefeningen had ik het traditioneel weer moeilijk, ik ben nu eenmaal niet zo lenig. Van de training heb ik 3 series (van de 5 geplande) voltooid. Na de 3e serie vond ik het welletjes. Mijn rug en de hamstring, ja ja... daar is ie weer - terug van nooit weg geweest, deden zich voelen. Na een korte behandeling door de aanwezige masseur dan ook maar besloten om niet naar Heeze te gaan voor de Sylvesterloop. De eerste wedstrijd is dan pas in Egmond, volgend jaar dus.
Morgen begint de dag al vroeg met een bezoek aan de osteopaat. Ben vorige week door mijn rug gegaan en het is nog niet over. Omdat Jeroen voor de komende 4 weken geen plekje meer vrij had, heeft hij me op zaterdagochtend er tussen gepropt. Erg aardig.
Daarna snel door naar het CKE om de DOKA in te gaan. Ik vind fotografie heel leuk, maar het werken in een DOKA trekt me niet zo. Al dat gedoe met die bakjes met vloeistof. Je moet iedere keer goed opletten dat je de goede kant van het papier belicht, niet te lang belicht, dat niet het licht van een mede cursist op je papier valt, dat je met de tang van de ontwikkelvloeistof niet in het fixeerbad mag komen etc. Enfin, als je alles goed doorlopen hebt is de beloning op het eind een mooie foto. We zien wel wat het wordt.
posted by Peerke @ 9:35 AM,
,
Die is gewassen
Monday, December 11, 2006
Vorige week zondag het lopen weer opgepakt met een duurloopje van 16km. Vol goede moed begonnen, en ik moet zeggen dat ik na afloop niet eens ontevreden was. Ik was natuurlijk blij dat ik na een periode van gedwongen rust iets mocht gaan doen. Vooral de laatste week droomde ik bijna dagelijks dat ik weer een rondje aan het lopen was. Als het dan zover is, ben je toch een beetje gespannen. Gaat het nog wel, is er nog iets over van de conditie?
Nou de conditie is nog redelijk, maar de snelheid (zover ooit aanwezig geweest) is toch redelijk afgezakt.
Op maandag sloeg het "noodlot" echter toe: door mijn rug gegaan. Ik was bij de garage voor een winterbanden wissel en wilde iets uit de kofferbak van de auto halen. Pats, het schoot er meteen hard in, ik klapte zelfs door mijn benen. De hele week lukte het niet om te gaan lopen. 's-Ochtends ging ik met een kussen naar mijn werk, en 's-avonds liep ik met de neus op de grond. Op de laatste dag van de werkweek toch even gelopen, samen met Huub. Geen kracht in de benen. Omdat het in het weekend toch weer iets beter ging, ben ik gisteren weer op pad geweest voor een duurloop. Ben benieuwd naar de reactie van mijn lichaam.
Zaterdag was het erg mooi weer en zijn we naar Heusden gereden. Ik was er laatst een keer bij toeval geweest, en ik wilde er graag een keer naar terug met goed weer.
Na een wandeling zijn we bij de pannenkoekenbakker naar binnen gegaan en hebben daar lekker gegeten. Bjorn kreeg bij zijn pannenkoek een set met plastic geld (muntjes). Hij heeft de gewoonte om zijn pas verworven spullen overal mee naar toe te slepen, dus ook naar de WC. Toen ik iets later op de WC aankwam kreeg ik ter plekke een rondleiding van Robin. "Kijk, hier is een grote WC en hier is een kuiken WC-tje". Hij opende de deur en we zagen Bjorn met de broek omlaag en zijn hoofd vlak boven de WC staan. Pas nadat de deur alweer dicht was, drong de betekenis van het tafereel door bij Robin en mij. "Hij zal toch niet aan het kotsen zijn?", vroeg ik aan Robin. De deur weer snel opengemaakt. Juist op dat moment richte Bjorn zich op en haalde zijn arm uit de WC pot. Met zijn arm nog nadruipend van de gele vloeistof toonde hij triomfantelijk een van de rode muntjes. "Ik heb hem weer terug......"
Tsja, je maakt wat mee. En hij kan nog van geluk spreken dat hij zo'n lieve en invoelende broer heeft. Op terug weg liep een spelletje "nep-tuffen" uit de hand. Robin was opeens eigenaar van een grote klodder spuug, midden op zijn gezicht. "Zo, die is gewassen" was het droogkomsich commentaar van Bjorn. Hij mag van geluk spreken dat Robin daar de humor van kan inzien, bij ieder ander had hij waarschijnlijk meer problemen gehad.
posted by Peerke @ 9:49 AM,
,
