;

"Het valt allemaal mee, als ik zo rond kijk ben ik niet te zwaar." Maar de weegschaal liegt niet: 102,5 kg gaf de weegschaal aan. Twee jaar niets doen betaald zich uit. Wat nu? De keuze viel op hardlopen om er iets aan te doen. Nadat ik enkele kilo's kwijt was, kreeg ik er verdorie nog plezier in ook..... In deze weblog verhaal ik regelmatig over mijn avonturen op loopschoenen. Daarnaast biedt deze weblog mij ook de mogelijkheid om enkele annekdotes over mijn opgroeiende kidz vast te leggen.



Collse Watermolen

Het is even iets rustiger. Kan ik meteen weer wat tijd besteden aan mijn weblog.
Op loopgebied is het zoals de Duitsers zo mooi kunnen zeggen "alltag". De trainingen lopen niet echt lekker. Afgelopen donderdag was ik al na 4 series vermoeid, terwijl het tempo helemaal niet zo hoog lag. De laatste twee series moesten meer op kracht. Dit vertaalde zich meteen in pijn aan mijn hamstring. De zaterdag training maar overgeslagen en op zondag een lange duurloop (18,5 km) gedaan. Na afloop was ik niet echt positief gestemd over mijn vorm / conditie. De wedstrijd in Valkenswaard komt duidelijk te vroeg. Misschien moet ik maar kiezen voor een kortere afstand ipv de halve marathon.

Zaterdag ochtend op bezoek geweest bij Edwin in de Collse watermolen. Edwin is daar op zaterdag werkzaam als molenaar. Ik had Edwin gevraagd of ik hem bij het werk mocht fotograferen (opdracht van de cursus). Gelukkig had hij erg geen problemen mee. Als een echte fotograaf ben ik dus eerst de lokatie gaan bekijken. Het is er vrij klein en knus met weinig licht. Dus moet ik toch wel wat specifieke maatregelen nemen. Een paar kiekjes (zie beneden) heb ik alvast gemaakt.


Met flitser, haalt meteen de sfeer weg, dus toch maar statief meenemen


's-Middags op bezoek geweest "oppe Boukoul". Ome Jan was 70 jaar jong geworden. Robin verheugd zich altijd op de zelfgemaakte vlaai van Tante Annie. Twee stukken vlaai en een stuk taart later was hij dan ook verzadigd en voldaan. Hij begon te vertellen over het sprookje dat hij op school had moeten schrijven. Hieronder volgt een exclusieve voor publicatie:

Er was eens een pratende pen. En die liep in het bos. Die pen liep, liep, liep, liep en liep..... er nog lang en gelukkig.

Talent heeft hij in ieder geval, het punt zal wel niet al te hoog zijn.
Op zondag kregen we bezoek van opa en oma uit Roermond waarmee we weer aan alle sociale verplichtingen voldaan hadden.

posted by Peerke @ 1:47 PM, ,




Druk, druk en nog eens druk

Bijna geen tijd om mijn blog bij te werken deze week. Allerlei spoedklusjes eisen de volle aandacht op. Gelukkig kan ik wel nog tijd vinden om een beetje te lopen tussendoor, anders zou ik gestoord worden.

Carla is nu bijna 3 weken aan het werk. Het duurt toch wat langer dan verwacht om regelmaat in het huishouden te krijgen. Op de dagen dat zij al om 8:00 uur moet beginnen probeer ik het zo te regelen dat ik de kinderen naar school breng. Omdat dit niet altijd zal gaan ben ik begonnen met het trainen van Robin om deze taak over te nemen. Dit is niet gemakkelijk bij zo'n vergeetachtig iemand als Robin. Vaak gaat het het ene oor in en het andere weer uit.

De problemen met mijn "hamster" zijn nog niet over. Tijdens het lopen (rustig tempo) valt het wel mee, maar zodra ik de spieren moet aanspannen voel ik het meteen. Erg frustrerend allemaal maar ik kan gelukkig nog lopen en hoef geen complete rust te houden. Eind vorige week heb ik me opgegeven voor de Halve van Egmond busreis. Lijkt me, vooral op de terugweg, weer een leuke en gezellige dag te worden. Omdat ik nu een wedstrijdlicentie heb mag ik deze editie voor de businessloop starten. Gelukkig maar. Het zal niet veel harder gaan maar wel relaxter.

posted by Peerke @ 10:14 AM, ,




Probeer het maar

Gisteren was het frietjesdag. De kleinste van het stel, Bjorn, eet al geruime tijd erg slecht. Zo ook gisteren. Hij wilde graag "kipnuggets" bij zijn frietjes hebben, dus meneer krijgt "kipnuggets". Omdat ze nogal warm zijn van binnen wilde ik ze met een mes doormidden snijden. Dat was een grote fout. "Ik wil de kipnuggets niet doormidden gesneden, Pappa!!!!". "Ik eet deze NIET op!!". "Doe niet zo gek en eet ze lekker op", probeerde ik nog. "NEE, ik eet deze NIET op, ik hoef ze niet...". "Je eet deze wel op, anders duw ik ze via je kontje naar binnen..", dreigde ik. "Oh ja", zei Bjorn. Hij pakte een van de gewraakte kipnuggets in zijn hand en gooide die naar mijn hoofd: "Probeer het maar...".

Nee dan het lopen. Dat gaat ook al niet veel beter als het opvoeden. Op dinsdag samen met Huub het vaste rondje gelopen in een rustig tempo (42:50). Op woensdag heb ik thuis gewerkt ivm de herfstvakantie van de kinderen. Vroeg beginnen biedt de mogelijkheid om vlak voor de middag een lekker duurloopje te doen. In een rustig tempo een dik uur aangemodderd. Halverwege nog een tempotestje gedaan. Omdat ik niet voluit durf te gaan bleef het beperkt tot een teleurstellende 1000m in 4:05.
Gisterenavond op de baan getraind. Na een pittige inloopsessie stond een lichte training op het programma:

- 4 series van 600m - 400m - 200m (p 200m, sp 400m);

Gemiddelde tijden waren:
600m - 2:22
400m - 1:33
200m - 39 seconden

Ben ondertussen met speciale oefeningen gestart om de hamstring te versterken. Nu nog de discipline om het iedere dag te doen.

posted by Peerke @ 9:34 AM, ,




Wings of Liberation

Gisteren voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijk gelopen. Om klokslag 10:00 uur ging ik de deur uit om precies anderhalf uur later weer terug te keren. Het koste (bijna) geen enkele moeite om de afstand (iets meer als 18 km) af te leggen. Dat was een week geleden wel anders. Het was heerlijk loopweer en ik had geen enkele moeite met ademen. Dit geeft weer vertrouwen voor de toekomst. Mijn hamstring af en toe gevoeld, maar doordat ik het tempo bewust laag hield kreeg de pijn niet de overhand.

Halverwege de ronde kom ik altijd langs het oorlogsmuseum (de bevrijdende vleugels). Toen we net in Eindhoven woonde zijn we er een keer geweest. Robin was toen pas 4 jaar, maar was al erg onder de indruk van de tanks en militaire voertuigen. Na afloop had hij ons nog flink laten schrikken door een stuk uit het drinkglas te bijten. Sindsdien zijn ze er overgeschakeld op frisdrank uit blikjes.
Het museum is gebouwd op het terrein van een voormalig MOB complex. Het leek me leuk om het weer een keertje te bezoeken met de hele familie. Dus zo gezegd, zo gedaan. Succes verzekerd, want alles waar je mee kunt schieten vinden de mannen leuk. "Kijk pap", zei Robin, "dat is nou een Lee Enfield, dat is een ppsh en hier hangt een Tommygun. Gaaf he". Als hij zijn tafeltjes destijds ook zo goed geleerd had....
Bjorn was onder de indruk van de tanks en exposities waarbij oorlogscene's waren nagebouwd. Na afloop waren ze dan ook moeilijk weg te slaan bij de souvenir shop. Uiteindelijk is het toch gelukt om ze weg te slaan:-).


Nog even terugkomen op het eten bij Da Nello. Daar kan ik kort over zijn: de kwaliteit was goed de kwantiteit was niet goed. Als je daar neerstrijkt met een aantal uitgehongerde marathonlopers kun je bij het hoofdgerecht niet volstaan met een stukje vlees en een beetje groente. Daar hoort minimaal pasta of frietjes bij. Zeker voor het bedrag wat afgerekend moest worden (€ 63,-- p.p.). Het was wel heel gezellig en daar is zo'n avond voor bedoeld.

posted by Peerke @ 10:52 AM, ,




Da Nello

Inmiddels is de marathon van Eindhoven alweer verleden tijd. De trainings Altag hat wieder angefangen. Op maandag heel voorzichtig een stukje uitgelopen en woensdag alweer het normale trainingsrondje. Allemaal samen met Archie, de man van staal.
Gisteren stond alweer een baantraining op het programma. Omdat mijn hamstring zich bij een beperkte belasting redelijk koest houdt, had ik me voorgenomen om het rustig aan te doen. Gelukkig dacht Anita er net zo over zodat we samen de 10 * 400 m lekker relaxed in 98 seconden gelopen hebben. Het laatste rondje iets harder in 89 seconden.

Vanavond gaan we met een aantal lopers eten bij Da Nello. Lijkt me gezellig en gezien de prijzen die op de menukaart staan zal het met het eten ook wel goed komen. Kokkie (zie foto) ziet er uit als iemand om niet mee te spotten. Als hij gewapend met zijn geslepen messen aan de tafel komt vragen of het lekker is ben je al snel geneigd "ja" te zeggen.
Ik dacht zelf aan het volgende menu:

Voorgerecht: Carpaccio “Da Nello”
Tussengerecht: Trenette al pesto
Hoofdgerecht: Scaloppine al gorgonzola

Klinkt goed. Vertaald is het gewoon carpaccio van Nel, pasta verpesto en een gorgelende kalfsfilet.

Op zaterdag 4 november gaan we met een groepje enthousiaste amateurs een dagje fotograferen bij Loonse en Drunense duinen. Samen met Michelle al vaak over gepraat, maar nu is de afspraak eindelijk gemaakt. Hopelijk werkt het weer mee, want ik heb er veel zin in.

posted by Peerke @ 9:29 AM, ,




Pierluigi Collina en Wim Kok

Gisteren voor mijn werk naar HP Dutchworld in Nieuwegein geweest. Altijd interessant om op zo'n groots opgezet seminar rond te lopen en de laatste ontwikkelingen mee te krijgen. Over dat laatste zal ik het hier nu maar niet gaan hebben, veel te saai. Echter, steeds meer zie je bij zulke congressen dat er bekende key-note sprekers worden aangetrokken. Zo ook door HP. In de ochtend sprak minister van staat Wim Kok de menigte toe over zijn visie voor werkgelegenheid en andere ontwikkelingen in Europa. Een opmerkelijke uitspraak was dat de samenstelling van de G7 (met o.a. Frankrijk, Engeland, Duitsland en Italie) in 2040 geen Europees land meer in zich herbergt. Mmmhh....

De dag werd afgesloten door Pierluigi Collina, je weet wel de scheids met de grote ogen. Hij was ook diegene die een rode kaart gaf aan huidig PSV speler "Kluif" tegen België. Hij vertelde een verhaal over de rol van de scheidsrechter in het veld (de ontwikkeling er van) en trok een parallel naar het bedrijfsleven. Een paar leuke anekdotes:


Collina heeft de WK finale in 2002 gefloten. Hij gaf aan dat het een hele grote eer is voor een scheidsrechter om zo'n finale te mogen fluiten.
Er zijn tot nu toe slechts 18 finales gespeeld, dus de meeste scheidsrechters zouden er geld voor over hebben om te mogen fluiten. Zo niet de Belg Jan Langenus. Hij was de eerste scheidsrechter die een WK finale mocht fluiten, in 1930 tussen Argentinië en Uruguay, maar stelde een tweetal opmerkelijke eisen (anders moesten ze maar iemand anders zoeken):
- hij wilde dat er een aparte levensverzekering werd afgesloten voor hem;
- hij wilde een kaartje voor een boot die onmiddellijk na de wedstrijd uit Uruguay zou vertrekken;

Gelukkig voor onder zuidervriend won Uruguay de finale en bleef het nog lang onrustig in de straten van Montevideo.


Verder legde hij de oorsprong van het woord referee uit. In de beginne was het voetbal een sport voor gentlemen, zonder een scheidsrechter. De beide captains overlegde tijdens de wedstrijd en namen gezamelijk een besluit. Nadat het spel evolueerde kwamen er twee personen per team extra, die namens de teams beslissingen namen. Als ze er niet uitkwamen legde ze het probleem voor aan een derde persoon die langs het veld zat. In goed engels heet dat: refer to. En zo komen we met een beetje goede wil op het woord referee. Pas eind 19e eeuw verscheen de referee ook echt op het veld. Op de foto hierboven (Langerus) zie je dat de scheidsrechter in die tijd nog onberispelijk gekleed ging.

Na afloop signeerde hij een aantal ballen. Zoals altijd, als er iets gratis te krijgen is, komt het oerinstinct in de mens los. En dan zijn managers ook maar gewone mensen. Vechtend en struikelend probeerde men zich een van de schaarse ballen toe te eigenen. Onnodig te vermelden dat ik zelf ook zo'n bal heb bemachtigd........

's-Avonds thuis gekomen begon Bjorn "spookje" te spelen. "Woehaa, ik ben een spookje", riep hij. Toen ik heb wilde pakken rende hij snel weg. "Hè, wat raar een spook dat zelf bang is?" zei ik quasi verbaasd. "Ja, want ik ben ook nog maar een heel klein spookje....".

posted by Peerke @ 1:52 PM, ,




De martelgang van Eindhoven

Gisteren was het eindelijk zover: de halve- en hele marathon van Eindhoven trok weer door de straten. Goed geluimd en een beetje zenuwachtig vertrokken Carla en ik rond het middaguur op de fiets van huis. De kinderen waren toevertrouwd aan de goede zorgen van onze buren en zo konden we dus met een gerust hart beginnen aan de wedstrijd. Gerust? Niet helemaal. Ik had nog steeds last van mijn hamstring en Carla haar nek was ook nog verre van genezen.

Leden van PSV en ONME mochten hun spullen achterlaten bij de SNS bank. Dit was geweldig geregeld. Broodjes, drank, fruit... alles was aanwezig. Samen met Huub ben ik al vrij vroeg verder gelopen om onze tas in de parkeergarage onder het stadhuisplein af te geven. Dan konden we ons meteen omkleden na de finish en met droge kleren de binnenkomst van de dames af wachten. Na wat sociaal gebabbel met deze en gene snel naar het startvak om een goede plaats te bemachtigen. Dat lukte, we stonden vooraan (13:03 uur). Nog een uur wachten tot de start. Maar toen gebeurde het. In al haar wijsheid had de organisatie besloten om de businessloop niet naast de "gewone" lopers te laten starten, maar zo'n kleine 10 minuten voor de start werden ze in het vak voor ons los gelaten. Tot die tijd was dat stuk leeg gehouden om de laatste marathonlopers doorgang te verlenen. Deze "geweldige" actie schoot bij de "gewone" lopers in het verkeerde keelgat. Sta je zo lang te wachten om een goede startplek te bemachtigen, zie je ineens alle hoop in rook opgaan. Het was dan ook een kwestie van tijd voordat onze hekken door de massa (inclusief bewaking) op zij gezet werden en we ons zelf een doorgang forceerde. Belachelijk idee van de organisatie, volgend jaar maar snel aanpassen.

Achterin had Carla geen last van alle commotie. Lekker ontspannen kon zij vertrekken aan haar tweede halve marathon. Tot een kilometer of 11 ging alles goed bij haar, maar toen begonnen de nekproblemen toch op te spelen. Op karakter door. Een stukske later heeft ze even kort gewandeld, maar na een paar meter is ze weer gaan rennen. Op het einde van de Dommelstraat, waar je bijna de markt op gaat, werd ze erg misselijk. Haar maag begon op te spelen, maar het is nog maar 2.5 km dus doorzetten. Uiteindelijk finished ze in een prachtige 2:14. Geweldige prestatie. Ben erg trots op haar dat ze ondanks alle malheur zo goed gepresteerd heeft.

Zelf ben ik erg snel gestart. Te snel bleek achteraf. Mijn hamstring begon zich al binnen 2km te melden. Nadat ik Huub, de man van staal, zo'n 3 km had bijgehouden ben ik wat rustiger gaan lopen. De 5km passeerde ik in 21:20, voorwaar niet slecht. Maar een kilometer verder lukte het niet meer om krachtig af te zetten. Bij 7km heb ik getwijfeld: stoppen en naar huis lopen of doorgaan en rustiger uitlopen. Ik heb voor het laatste gekozen. In het begin was het nog moeilijk om al die lopers voorbij te zien komen. Zeker toen na de 10km lopers voorbij kwamen die ik normaal voor moet kunnen blijven. Maar na kilometer 15 had ik zoiets van al haalt Arnold (Bekeer U tot Jezus) in zijn rolstoel me in, het zal me worst wezen. Uiteindelijk haal ik in 1:40:51 de finish. Zwaar gefrustreerd en boos op mezelf dat ik zonodig moest deelnemen terwijl ik niet 100% fit was. Doelen bijstellen is iets wat ik maar langzaam zal leren (waarschijnlijk nooit). De man van staal, Huub, was al geruime tijd eerder in 1:28 over de meet gekomen. Ongelooflijk.

posted by Peerke @ 10:10 AM, ,




Wensen

Vanavond de laatste training voordat zondag de wedstrijd losbarst. Lekker rustig ingelopen en vervolgens een paar onmogelijke "invented by An" grondoefeningen uitgevoerd, gevolgd door drie steigerungen van 100m. Eigenlijk wilde ik meteen gaan uitlopen maar het merendeel liep 3 * 500m als toetje. De eerste 500m ging relaxed in 1:58 de volgende twee gingen in 1:51. Hierna uitgelopen en thuis meteen een coldpack tegen mijn hamstring aangehouden. De hamstring blijft gevoelig, dus we zien wel. Meer zorgen maak ik me over Carla. Het kleine griepje is voorbij, maar haar problemen met de nek worden steeds erger. Een week of 4 geleden is ze begonnen met fysiotherapie, maar in plaats van beter wordt het steeds slechter. Op dit moment kan ze haar hoofd helemaal niet bewegen. Het is dan ook te begrijpen dat haar stemming op dit ogenblik onder het vriespunt ligt. Vorig jaar de HM gemist door een enkel blessure, en dit jaar misschien weer. Onze laatste hoop is gevestigd op Jeroen van Duursen (osteopaat). Zaterdagochtend heeft ze een ingelaste afspraak.

Vanavond had Bjorn geknoeid op een van de nieuwe stoelhoezen. Oei, moeders was niet blij. "Sorry, mamma, sorry", riep Bjorn meteen. "Je moet maar eens wat beter gaan opletten" brieste moeders, "dat eeuwige ge-sorry van jou..... daar koop ik iets voor!" "Oh ja, wat dan?", was zijn onmiddellijke antwoord. "Iets wat ik kan gebruiken?"......

In dit licht bezien is mijn opmerking, waar ik laatst onze Robin mee tuk had, beter te begrijpen. Robin vertelde dat indien hij een geest tegen kwam die hem 5 wensen aanbood hij wel wist wat hij zich zou wensen. De eerste wens was dat hij nog 1000 wensen extra zou krijgen, de tweede idem en ga zo maar door. "Wat zou jij wensen Pap?", vroeg hij. "Nou", zei ik. "Mijn eerste wens is dat we geen kinderen zouden hebben en mijn tweede wens....... nee eigenlijk is dat wel genoeg!"
Hij kon er gelukkig om lachen, want hij weet wel beter. Ik heb wel degelijk meer wensen :-).

posted by Peerke @ 9:56 PM, ,




Sociale training

In het weekend veel tijd gespendeerd om een andere layout te maken. Is nog niet klaar, maar ik heb de template alvast in gebruik genomen. Er zijn nog enkele issues die ik wil oplossen: lettertype in combinatie met speciale karakters, uitlijnen van de tekst en het linken in een nieuw venster. Ben ik nog wel een tijdje zoet mee.

Ondanks dat, toch nog tijd gevonden om te trainen. Gisteren een ronde van 16 km gelopen in een rustig tempo. Ondanks dat ik alleen gelopen heb was het toch een sociaal gebeuren. Reeds na enkele kilometers kwam ik een groepje van PSV tegen die aan het wandelen waren o.l.v. Heather. Even gestopt om gezellig te kletsen. Peter Naus gaat voor de hele (± 3 uur) en Hans, Dimitri, Jan en Heather gaan voor een snelle tijd op de halve marathon. Een kilometer of twee verder wordt ik ingehaald door Wil Rindt. Al gezellig kletsend leggen we de volgende 4 km gezamelijk af in het tempo van Wil (iets hoger dan ik van plan was, maar ja....). Wil heeft flink last van zijn rug en moet het iets rustiger aan doen in de komende periode. Een halve marathon (of hele) loopt hij niet meer, wel kortere wedstrijden en crossen. Vlak voor de brug over de A50 scheiden onze wegen zich. In een iets rustiger tempo vervolg ik mijn weg. Bij "Houtens Brug" kom ik Gertie tegen. Ik had haar lang niet gezien en dus ook niet gesproken. Gertie vertelde dat ze komende zondag haar 50e !!!! marathon gaat lopen. Ongelooflijk. Na een minuutje of 8 gekletst te hebben mijn weg vervolgd via het kanaal naar huis. Daar kwam ik Jos Moesman tegen die bezig was aan een hersteltraining. Jos liep vandaag voor het eerst zonder bandage en is bezig met het wat kortere werk. Al met al een lekkere ontspannen training.

posted by Peerke @ 9:57 AM, ,