Vol verwachting
Wednesday, November 29, 2006
Gisterenavond weer even geroken aan het lopen: het stonk er voor namelijk naar zweet en .... bier. Het was namelijk weer koffieavond. Voordat ik de overigens erg warme kantine binnen ben gegaan nog even snel aan de rand van de baan gekeken naar de voorbij snellende lopers en loopsters. Ik zelf moet helaas nog even geduld hebben. Vol verwachting klopt mijn hart, geldt ook voor mij deze dagen.
Traditie getrouw waren er weer heel wat verjaardagen en PR's te vieren. Zo was o.a. Joop al weer 50 jaar oud geworden. Je zou het niet zeggen, ik schatte hem ook ouder...:-) (grapje Joop). Zelf mocht ik een marsje in ontvangst nemen voor mijn PR op de halve marathon van Valkenswaard. Henk echter, was een beetje beteuterd. Hij was er vast van overtuigd 4 marsjes verdiend te hebben. Maar de jury was onverbiddelijk en kende maar 1 marsje toe. Henk zijn wraak zal zoet zijn. Vanwege de hitte in de kantine was mijn mars aan het eind van de avond bijna in een vloeibare staat.
Waarschijnlijk veroorzaakt door een voortschreidende vorm Alzheimer mijnerzijds heb ik de kidz een Sinterklaas feest bij Atos Origin door de neus geboord. Ik wist namelijk zeker dat het feest op 3 december zou plaatsvinden. Fout, het was namelijk een week eerder. Helemaal zuur voor Robin, want het zou zijn laatste keer zijn. Alleen kinderen tot en met 10 jaar krijgen een cadeau. Groot was mijn opluchting dan ook toen ik maandag een e-mail van "snieklaas" kreeg dat de cadeaus alsnog afgehaald konden worden, pfff.
Afgelopen donderdag had Bjorn de rol van sinterklaas toebedeeld gekregen in zijn klas. Hij had er zichtbaar van genoten. Thuis vertelde hij vol trots het hele verhaal. Met name het bijkomende voordeel dat hij de baas was geweest had hem erg bevallen. Op de vraag of hij ook een baard had gedragen antwoorde hij: "Ja, een neppe".
posted by Peerke @ 11:28 AM,
,
Zelfportret
Friday, November 24, 2006
Daar waar ik stiekem gehoopt had omstreeks deze tijd weer te lopen, zit ik nog steeds en beperk ik het bewegen tot een wandeling met de hond. Vandaag precies één week geleden geholpen, en nog steeds is het te pijnlijk om snel te wandelen, te bukken of iets zwaars te dragen. Maar ja, ik moet maar niet klagen. Nog een weekje en dan moet het toch een flink stuk beter gaan.
Het weekend is lekker rustig, niets gepland. Kan ik eens rustig de foto's bijwerken die ik maandag moet meenemen naar de fotocursus. Een van de opdrachten was om een zelfportet met de camera in beeld te maken. Na lang zoeken en nadenken heb ik besloten om een leuke foto ipv een mooie foto te maken. Is overigen ook best moeilijk om een mooie foto te maken met mij als onderwerp, dit echter terzijde. Nadat ik bij Martijn Maas (collega) nagevraagd had of hij mij kon helpen met een beetje fotoshoppen , zijn we aan de slag gegaan. Hieronder is het voorlopige resultaat.
Ben benieuwd of onze docent dit kan waarderen. Ook in het dagelijkse leven sta ik liever achter de camera dan ervoor. Vandaar deze pose. Het basisidee heb ik overigens op internet gevonden en vervolgens iets aangepast.
Genoeg voor vandaag. Tot de volgende keer.
posted by Peerke @ 6:14 PM,
,
The day after
Saturday, November 18, 2006
Donderdagavond liep ik nog als een "hinde" over de baan. Omdat ik uit voorzorg maar een halve training afgewerkt heb (4 series 500-300), lag het tempo voor mijn doen behoorlijk hoog. Nu, op zaterdagochtend, schuifel ik door het huis. Het gaat overigens al weer veel beter dan gisteren, maar het verschil is toch opmerkelijk.
Gevonden: HM Valkenswaard, nr 102 (Foto: Martien van de Moosdijk)
Vrijdagochtend al vroeg richting ziekenhuis. Na een kort intake gesprek met de chirurg kon ik meteen op de operatie tafel. De ingreep, vasectomie, stelt op zich niets voor. Ik maakte me meer zorgen over de spuitjes. Het eerste probleem was echter dat ik een dikke huid heb, speciaal getraind voor op het werk, en de arts gaf al meteen aan dat het hierdoor wel wat langer zou gaan duren. Het tweede probleem was dat de operatie uitgevoerd werd door drie vrouwen. Je krijgt het vanzelf best warm als er drie vrouwen zich uitgebreid over je ontfermen. Het derde probleem heeft me de meeste problemen opgeleverd. Ik had een buikgriep onder de leden (was 's-nachts opgekomen) en die heeft me de rest van de dag behoorlijk parten gespeeld.
Nadat alles ontsmet en ingestreken was, werd ik van top tot teen bedekt met een groene verpakking. Al snel moest men de helft weer weghalen want ik begon te stevig te zweten. Even was men zelfs bang dat ik bewusteloos zou raken, dus werd een verpleegster opgeofferd op mij te verkoelen met een koud kompres. De chirurg had aangegeven dat ik wel "aanraking" zou mogen voelen maar geen scherpe pijn. Toen het mes erin gezet werd voelde ik wel degelijk een scherpe pijn. Dit werd snel verholpen met een extra dosis verdovende middelen. Na een klein kwartier kwam de melding dat technisch gezien de linker kant klaar was. "OK," zei ik, "aangezien ik toch links ben is kunnen we stoppen". Maar de dames dachten er anders over.
Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me erg ziek. De buikgriep diende zich in alle hevigheid aan. Staan ging niet, liggen deed pijn dus het was moeilijk om te rusten cq te ontspannen.
Helaas mag ik twee weken niet sporten, dat vind ik nog het ergste. Misschien kunnen in de tussentijd alle blessures genezen. Ben benieuwd.
posted by Peerke @ 11:20 AM,
,
Gedwongen pauze
Wednesday, November 15, 2006
De euforie van een nieuw PR is weer snel getemperd als je op maandag ochtend beseft dat je weer gewoon aan het werk moet. Het werk bevalt op me op dit ogenblik niet zo goed, dus kost het enige moeite om weer aan een nieuwe week te beginnen.
Maandag avond ben ik samen met twee medecursisten van de foto cursus bezig geweest om in Magix een multimedia presentatie in elkaar te draaien. Wat een prut pakket. Het lijkt allemaal gemakkelijk en eenvoudig, maar op het eind van de avond hadden we pas 1 minuut gemonteerd. Toen bij het afspelen ook nog bleek dat de moeizaam vastgestelde cue points (het monteren van een foto op muziek verandering) ineens een paar tienden van seconden uit sync liepen, zijn we er maar mee gestopt. Frustrerend.
Op dinsdag gaan uitlopen samen met Huub. Dit ging niet echt gemakkelijk. Het parkoers, dat toch echt als een verhard parkoers omschreven wordt, had veel weg van een cross parkoers. Oorzaak zijn de werkzaamheden langs de A2 (het rooien van bomen), waardoor erg veel modder op de paden is terecht gekomen. Uiteindelijk na 43 minuten terug op kantoor.
De dinsdag avond gevuld met het bewerken van de foto's die tijdens een uitstapje naar de drunense duinen zijn genomen (zie link boven aan de pagina voor het resultaat).
Bjorn is vannacht ziek geworden. De hele nacht door heeft hij overgegeven, voornamelijk veel slijm. Extra triest is dit voor hem omdat hij vanmiddag voor het kinderfeestje van Timo uitgenodigd was. Hij besefte dit maar al te goed. Ik ben beter, riep hij tussen het overgeven door. Ik ga gewoon naar school, niets aan de hand. En hopsa, hij moest alweer overgeven. Ik vrees voor hem dat er geen kinderfeestje in zit.
Vanmiddag en morgen nog een keer lopen omdat ik het niet kan laten. Vanaf vrijdag mag ik twee weken niet lopen als gevolg van een kleine chirurgische ingreep. Lijkt me best een moeilijke periode te worden, misschien mag ik na een week stiekem alweer een tochtje maken....
posted by Peerke @ 10:48 AM,
,
1:31 !!!!!
Sunday, November 12, 2006
Niet verwacht, toch gekregen. Een veelgehoorde kreet de komende tijd, maar zeker ook van toepassing op mijn prestatie vandaag tijdens de HM in Valkenswaard.
Het regende behoorlijk in Valkenswaard. Geen nat makende regen, maar een record regen. Ieder jaar weer blijken veel lopers hun goede conditie te gelde te maken tijdens de HM van Valkenswaard. Daar waar het enkele weken eerder in Eindhoven nog tegenviel, gaan in Valkenswaard alle remmen los. Ook ik kon niet achterblijven een liep 59 seconden van mijn PR af: 1:31:26!!!
Totaal onverwacht vanwege de slechte voorbereiding en twee hardnekkige blessures. Hierdoor ben ik ook behouden van start gegaan. Dit heeft dan ook in grote mate bijgedragen aan het PR. Op de stukken met de wind tegen had ik weinig last van mijn blessures, maar juist op de stukken met wind in de rug (dat waren er niet zo veel) kon ik het niet bijbenen. De bijbehorende grote passen kon ik niet maken want dan voelde ik meteen allerlei pijntjes in het oude lijf van mij.
Naast de rustige start had ik het geluk bij kilometer 16 medeblogger Ton bij te halen. Dankzij zijn bezielende aanmoedigingen en onbaatzuchtig haaswerk heb ik de laatste kilometers in een strak tempo kunnen voltooien. Van hieruit nogmaals mijn dank richting Eindhoven zuid.
Voor een uitgebreid wedstrijdverslag klik op de link bovenin.
posted by Peerke @ 9:45 PM,
,
Vergane glorie
Monday, November 06, 2006
Waarschijnlijk ben ik dinsdag, nadat ik met vleugels gelopen had, tijdens de landing weer hard op de grond terecht gekomen. Op woensdag kon ik mijn linkerbeen niet meer strekken van de pijn. Wandelen kostte heel veel moeite. Donderdag ging het nog steeds niet beter, maar gek genoeg had ik er bij een loop (lees "ren") beweging minder last van. Omdat ik had afgesproken mijn hamstring te laten masseren ben ik toch naar de baantraining geweest. Heel rustig ingelopen, grond- en loopoefeningen gedaan en vervolgens een sessie 500-400-300 meegedaan. De "steigerungen" heb ik bewust laten schieten. Snel douchen en de massage tafel op.
Zaterdag geen training ivm een reisje naar Duinrel, maar daarover zo meteen meer, en op zondag een zeer rustige duurloop.
Een aantal weken geleden stond "Cocky" ineens aan de deur. Zij is samen met haar man korte tijd geleden in de wijk komen wonen, na een levenlang op een binnenvaart schip gewerkt te hebben. Cocky had een brief van de postcode loterij bij zich, waarin ze werd uitgenodigd om gezellig een dagje naar Duinrel te gaan. Omdat ze hier zelf geen zin in had, is meer iets voor kinderen, vroeg ze of wij interesse hadden.
Zaterdag 4 november was het zover. Al vroeg (08:15 uur) de auto in op weg naar Wassenaar. Het park ging om 10:00 uur open en het was gelukkig nog niet zo druk. Snel een aantal attracties afgelopen, zoals daar waren: monorail met zwaar lopende fietsmandjes, reuzerad zonder uitzicht (te weinig reus), achtbaan en een zeer korte langzame roddelbaan. De rit omhoog ging sneller als omlaag. Bjorn mocht niet in de roddelbaan, omdat hij te klein was. Huilend stond hij toe te kijken. De roddelbaan is echt iets voor Robin en Bjorn. In Oostenrijk gaan we ieder jaar meerdere keren per roddelbaan naar beneden. Tijdens die afdalingen worden erg hoge snelheden bereikt, en het kan zowel Robin als Bjorn niet hard genoeg gaan. Maar nu, in een roddelbaan van niks, mag hij niet mee.
Echt onder de indruk waren Carla en ik niet van het park. Dan maar naar het zwembad. Het veel besproken en bejubelde tiki bad. Eenmaal binnen bleek het wel mee te vallen. Het zwembad stelde zelf niet zo veel voor, je kunt er bijvoorbeeld niet zwemmen: het is er te ondiep en de bak staat helemaal vol met mensen. Maar de glijbanen zijn wel geweldig. Omdat je maximaal 2 uur mag zwemmen had ik niet de tijd om alle banen uit te proberen dus heb ik me beperkt tot de "turbo" glijbanen. Nou, turbo is inderdaad de juiste benaming: ze gaan erg hard. Voor je er erg in hebt lig je alweer beneden in het water te spartelen. Carla had het al na een uur bekeken en dus moesten wij mee. Inmiddels was het al erg druk geworden en moesten er kleine oorlogjes gevoerd worden om een hokje te bemachtigen. Buiten stond inmiddels een rij van 40 meter met allemaal mensen die graag de ervaring om "als haringen in ton" te staan wilden meemaken.
Om 15:00 zijn we weer naar huis getogen. Gelukkig hadden de kinderen zich wel vermaakt, en daar gaat het om.
posted by Peerke @ 9:15 AM,
,
Vleugels krijgen
Wednesday, November 01, 2006
Heb je dat ook wel eens meegemaakt: een training waarbij je maar niet moe wordt? Je gaat versnellen en kunt het tempo moeiteloos volhouden, je dwingt jezelf om rustiger te gaan lopen, maar het lukt niet. Je gaat smoezen verzinnen waarom je rustiger moet gaan, maar het helpt niet. Zo'n dag komt maar 1 tot 2 keer per jaar voor. Meestal tijdens een training en niet tijdens een wedstrijd.
Gisteren had ik zo'n zeldzame dag. Dit maal alleen het vaste trainingsrondje gelopen omdat Huub een opleiding moest volgen. Het rondje (tussen de 9,3 km) lopen we meestal in 41-42 minuten (in goede doen) en in 43-44 minuten als we het rustig aan doen. Slechts een keer is het me gelukt om onder de 40 minuten te komen, dat was in het begin van dit jaar tijdens mijn voorbereiding op de marathon: 39:55.
De eerste kilometers had ik een flinke wind tegen, dat is niet erg want dan ben je nog fris. Na een kleine 5 minuten ben ik begonnen aan mijn eerste versnelling. Het idee was om een 5min-10min-5min interval te lopen. Echter na 5 minuten besloot ik om door te lopen tot de volgende hoek, waardoor het een interval van meer als 10 minuten werd. Hier heb ik me gedwongen om rustiger te lopen, maar na een paar 100 meter liep ik al weer zeer stevig. Waarom ook niet, dacht ik, en ik begon aan mijn tweede versnelling. Ook op het eind van deze versnelling wilde het niet lukken om rustiger te gaan lopen. Dus gewoon in een hoog tempo de ronde voltooid. Nu zal je wel denken: die versnelling zal dan wel niet zo hard gegaan zijn. Die twijfel had ik ook totdat ik mijn eindtijd zag: 38:58! Whooaauww...... een nieuw PR.
Helaas zal deze tijd nergens in de analen van een gerenomeerde wedstrijd worden opgenomen. Helemaal nergens, nou ja...... alleen in deze weblog.
De laatste twee keer dat ik het gevoel had "vliegend" over de paden te gaan werd ik korte tijd later ziek. Hoop dat ik daar nu van gevrijwaard blijf. Overigens veranderen mijn plannen voor de Valkenloop niet: gewoon lekker als een training lopen en kilometers vreten.
posted by Peerke @ 8:01 PM,
,
